اشعار

وقتی شراب ناب در میخانه‌ها جور است           پس میـکـده تنها پناهِ عبد مخـمور است
ساقی عـلـی و ساغـر میخانه کـوثر شد           هر کس که مهمان شد سر این سفره، منصور است

آنـکـه گــدای خــانــۀ مـولای مـا بـاشـد           در آسمان‌ها و زمین محبوب و مشهور است
منبعد از این می‌تابد از بیت علی، خورشید           هر کس نبیند نور او را لاجرم کور است

ای حضرت خورشید، تو نورُ علی نوری
تو زینت شـیـر خـدایی سـر مـسـتـوری

بـایـد بـیـامــوزم بـرای تـو ســرودن را           نـذر قـدم‌هایت کـنم هم جان و هم تن را
دُرّی نفیس و قـیمتی می‌سازی ای خانم           تا که بیاندازی نگـاهی سنگ‌ مـعـدن را
وقتی طـبیب دردها هستی، نخـواهم داد           به عـیـش عـالـم لـذت بـیـمـار بـودن را
از ابـتـدا تــا انـتـهـای تـو خــدا بــاشــد
نیمت اگر زهراست، نیمت مرتضی باشد

مانـند زهـرا عـصـمت پـروردگاری تو           شـاگـردِ مـمـتـاز یـلِ دُلـدُل سـواری تـو
مثل علی و فاطمه بعد از تو!؟ ممکن‌ نیست           صدیـقـۀ صغـرایی و هـمـتـا نـداری تو
هر گاه لب وا می‌کنی و خطبه می‌خوانی           چیزی شبیه حـمـلـه‌های ذوالفـقـاری تو
عرش خدا چون دفـتـر کار عـلـی باشد           در دفـتـرش قـائـم مـقـام و کارداری تو

ای وای از وقتی که چادر بر کمر داری
یا دستمال مـرتضی را روی سر داری

سنگ محک در باب ایمان می‌شود زینب           تفـسیر مـوضوعی قـرآن می‌شود زینب
فهـمـیـدم از فـرمـایش پیـغـمـبـر اعـظـم           جمع حسن جان و حسین جان می‌شود زینب
تفسیر عشق است و خودِ عشق است و معشوق است           در سرزمین عشق سلطان می‌شود زینب
زینب حـسینی مذهبِ یک دانۀ دنـیاست           گفتم ‌حسین و باز گـریان می‌شود زینب

مادر سفارش کرد که در روز عاشورا           جانت حسین در خون غلطان می‌شود زینب

مادر سفارش کرد که در روز عاشورا
مادر سفـارش کـرد که زیر گـلویش را

در شبِ میلاد می‌گویم که غوغا زینب است           آمده نوری که می‌گویند او را زینب است
صبر را آنکس که داده خوب معنا زینب است           نُه فلک در زیرِ پایش هست و اعلا زینب است

آنکه باشد عینِ مولا مثلِ مولا زینب است

بال و پر را باز کن تا خانۀ حیدر رویم           از سرای خـویشتن تا وادی دلـبر رویم
جای دارد هروله کرده بـدونِ سر رویم           بهرِ تبریک مضاعف جانبِ مادر رویم

آیـنه در آیـنه تـندیسِ زهـرا زینب است

ای دلِ خسته برو بیت الولا بیـتوته کن           در میانِ خـانـۀ شـیـرِ خـدا بـیـتـوته کن
در جـوارِ رحمتِ خـیـرالنسا بیتوته کن           فکر لازم نیست پس با مجتبا بیتوته کن

باعثِ شادابی این جمعِ زیبا زینب است

ابتدائا عـالـمی را زد به هم با گـریه‌اش           سینۀ صدّیقه شد پُر همّ و غم با گریه‌اش
زمزمی جوشنده شد بابُ الکرم با گریه‌اش           غرقِ ماتم شد همه اهلِ حرم با گریه‌اش

آشکارا شد به عالم اُمِّ غمها زینب است

گریه‌اش تبدیل شد بر خنده در آغوشِ یار           مات و مبهوت است چشمانش به رخسارِ نگار
عشقِ خود را یافته این دخترِ دور از قرار           کعبه شد اربابِ عالم این گل است اندر مدار

پس حسین عشق ست و عاشق بهرِ آقا زینب است

ای حسینی ها! شبِ میلادِ فخر المصطفاست           در شباهت گـفـته‌اند آئیـنۀ شـیر خداست
خلقتِ این زن یقیناً از همه عالم سواست           هیچ می‌دانـید بانـو حـافـظِ کـربـبـلاست

آن کسی که دینِ حق را کرده احیا زینب است

عاجزم از گفـتنِ مدح و ثنایش عاشـقان           من کی ام تا که سُرایم از برایش عاشقان
دل صفا می‌گیرد از لطف و صفایش عاشقان           عالم و آدم هـمـه بـادا فـدایش عـاشـقـان

عصمتِ صغرای حق بانوی عظما زینب است

کـنار زد چـو سـپـیـده سـیـاهی شب را            گرفت مهرِدل افـروزِمهـر، کـوکب را
نوشت دست قضا، حُسن حُسن مطلب را            به روی دست ملائک چو دید زینب را

فـرشـتـه‌ها هـمه بر هم نـویـد می‌دادنـد
مـلائکـه خـبر از صبـح عـیـد می‌دادند

به کوچه کوچۀ دل، نور، جلوه‌ها می‌کرد            برای دیدن گل، اشک، کوچه وا می‌کرد
زمین به سینۀ مستش، خدا خدا می‌کرد            خـدا به گـفـتن یا زینب اکـتـفـا می‌کـرد

رسـیده آنکه به والله عـصمت الله است
کسی که کوه حیا در برابرش کاه است

بیا که درک شـود لذت حـضور حسین            بیا که با تو شود جُفت، بزم جور حسین
بجوش در خُم اشک و بگیر شور حسین            بخـنـد تا بِـرُبـایـی دل صـبـور حـسـین

«کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن
به غمزه رونق ناموس سامری بشکن»

تو کوه صبر و وقـاری و هـمتی زینب            تو معـدن کـرم و روح رحـمـتی زینب
تو گوهر شرف و بحر عصمتی زینب            تو لحـظه لحـظه طلـوع قـیـامتی زینب

بـزن شـرر به دل دشـمـنت به یـکـباره
بخـوان یکی دو خـطـابه میان گهـواره

خطابه‌های تو از حرف مهتران، خوشتر            شمیم عطر تو از سدرۀ جنان، خوشتر
به راه عشق تو مُردن، ز نقد جان، خوشتر            دمشق توست ز جنات عرشیان خوشتر

تـوقـعـات گـداهـای سـفـره‌ات بـالاسـت
وصـال کـربـبلا بی‌دمشـق بی‌معـناست

تو یـادگـار عـلی؛ سیـنه سوز فاطـمه‌ای            به عـلم عالـم امکان تویی که عـالمه‌ای
به صبر و حلم رقیه تویی که خاتمه‌ای            ای اوج عشق حسین، عشق شاه علقمه‌ای

فرات خون شده هر چشم کربلای حسین
چراکه جای تو خالی ست بین آن حرمین

چه سنگها که شکـسـتـند در پی قـدمت            چه داغ‌هـا که نـشـسـتـنـد بـر دل الـمت
چه اشکها که روان شد ز شوره زار غمت            چه ناله‌ها که فروریخت در شب حرمت

نـشـسـته در دل خون، پارۀ مـفـاتـیحت
و ریخت روی زمین دانه‌های تسبیحت

چو تـیغ‌ها به گـلوگـاه زخـم، رو کردند            ز خون پاک حسینت همه وضو کردند
غـبـارها، تن مـجـروح را رفـو کـردند            هـزار بوسه به جای تو بر گـلـو کردند

نگـینِ روشـنِ انـگـشـتـر تو را بـردنـد
به روی ناقه عـریـان تو را کجا بردند

سری بلند شد از نی، تو را نظاره گرفت            دمی که سنگ حرامی تو را اشاره گرفت
شکست تا که برای تو راه چاره گرفت            برات با لب خـونـبار، استخـاره گرفت

اگرچه بر سر نیزه حـسین اقـامت کرد
اراده کـرد اگر هـر کجـا، قـیـامت کرد

السلام ای دخـتر سلطان دین            السلام ای زینت عرش برین

السـلام ای تـالـی خـیـرالنـسا            الـسـلام ای جـلـوۀ اهل کـسـا

السلام ای دخـتر حـبل المتین            وارث حـلـم امـیـرالـمـؤمـنین

السلام ای بـانوی مرد آفـرین            گفته بر صبرت خدایت آفرین

رخصتی ده تا بگویم شرح تو            فرصتی ده تا بگـویم مدح تو

مدح تو فوق بیان و درک ماست            مدح تو کار خدای ماسواست

ای امیرالمـؤمنین حـیران تو            حضرت روح الامین دربان تو

انـبـیـا و اولـیــا پـابـسـت تـو            گـریـه مـاه مـحـرم دسـت تو

عـالـم و آدم گـدای خـوان تو            ما همه شـرمـنـده احـسـان تو

ای سراپا عصمت و عزّ و وقار            حضرت صدیقه را آئیـنه‌دار

ای فـدای ذکر یـا رب یا ربت            ای ملائک عاشق اشک شبت

از تو خواهش می‌کند خون خدا            در نماز شب کـنی او را دعا

ذوالـفـقار حـیدری در کام تو            کوفه با تیغ سخن شد رام تو

تو حسین بن عـلی را یاوری            کشـتـی نـوح خـدا را لنگری

ای که نامت ذکر هر روز و شب است            ای خدا فرموده نامت زینب است

ای فـدای نـام تو عـالـم هـمـه            تو حسینی یا حسن یا فـاطمه

بعد زهرا بر زنان سرور تویی            بر حسین بن علی مادر تویی

بعد زهرا دیده‌ای رنج و محن            گریه کردی بحر مادر چون حسن

بعد زهرا دیده‌ای شق القـمـر            بسته‌ای با معجرت فـرق پدر

بـعـد زهـرا دیـده‌ای داغ پدر            بعد زهرا دیده‌ای لخت جگر

بعد مـادر دیـده‌ای رنج و بلا            با برادر بوده‌ای کـرب و بلا

پیکر صد چاک اکـبر دیده‌ای            ای بمیرم ذبح اصغر دیده‌ای

دیده‌ای خون خدا مضطر شده            دیده‌ای سبط نـبی بی سر شده

آمدی از خیمه‌ها با چشم زار            زینبا کردی عبور از نیزه زار

آمدی در قتـلگه با اشک و آه            دیده‌ای تو پیکر صد چاک شاه

امـشـبم شـورعجـیـبی در سـر است            شور و مستی در سرم سرتاسر است
جشن میلاد است و می در ساغر است            حـالِ من انـگـار حـالی دیگـر است

دف بـزن این بـاده مـسـتی‌آور است

در جهـان بـرپـاست غـوغـایی دگر            مـی‌شــود تـعــبـیـر رویــایـی دگــر
آمـــده انـــگـــار زهــــرایــی دگــر            دخــــتــــری اُمِّ ابـــیــهــایــی دگــر
بـاز هـم وقـت نــزول کـوثـر اسـت

با گـلاب و می، زمیـن را تر کـنـید            کوی و برزن را پُـر از زیـور کنید
خـانـه‌ها را مـمـلـو از گـوهـر کـنید            آه! دخـــتــردارهــا بـــاور کــنــیــد
شاه مردان زینتش یک دخـتر است

زینـت شـیـرِخــدا، حــق را سـتـون            مـثـل او عــالــم نــدیــده تـا کـنــون
کرده نامش سرکـشان را سرنگـون            زینب است اما میان جنگ و خـون
شک نکن پایش بیوفـتد حـیدر است

ذولــفـقـار خـطـبــه‌اش دم دار بــود            خـون مـولا در رگـش بـسـیـار بـود
دخـت حـیـدر شـیـر هر پیـکـار بود            در حــقــیـقـت زیــنـب کــرار بــود
خـطـبه‌هـایش نیز فـتـح خـیـبر است

نـه کـسـی چـون او نــمـی‌آیـد دگــر            آن جگـرداری که شد خـونین جگر
کـربــلا در کــربـلا مـی‌مـانــد اگـر            زیـنـب کـبـری نـمـی‌شـد جـلـوه‌گـر
نـطـق زینب کـربـلایی دیگـر است

چــادرش بـا عـرش پـهـلـو مـی‌زنـد            آبــــرو دائـــم به او رو مـــی‌زنـــد
پـیـش او خـورشـیـد سـوسو می‌زند            حــضـرت عــبــاس زانــو مـی‌زنـد
او ز درک عــارفـان بـالاتـر اسـت

ذکر هرشیری که در تاب و تب است            ذکر هرشیری که حیدر مذهب است
ذکر هر شیری که در این مکتب است            کُــلُّــنـا عــبـاسُـکِ یـا زیـنـب اسـت
هر کسی شیعه ست خود یک لشکر است

برده از من روز و شب دیوانه وار            بـیـتـی از عــمـان سـامــانـی قــرار
« زن مـگـو مـرد آفـرین روزگـار            زن مگو بنت الجـلال اخت الوقار»
تا ابـد این عـشق شاعـر پرور است

گـرچـه بـا ســربـنـد یـا زیـنـب مـدد            هـر پــرسـتـاری سـرآمـد مـی‌شــود
بــنــده امــا مــاه بــانــو، بــا ســنــد            مـعـتـقـد هـسـتـم بـه ایـن کـه تـا ابـد
روز مـیـلاد تـو روز خـواهر است

تـا که یـاد غـم هـجـر پـدرش می‌افـتـاد           سخـتی راه سـفـر از نـظـرش می‌افـتاد

تب که می‌کرد ز تاب و تب زهرا می‌سوخت           گریه می‌کرد و چنین پلک ترش می‌افتاد

تا که ضجّه به نـماز شب زینب می‌زد           از نماز شب و اشک سحـرش می‌افتاد

دور او یـکـسـره بــودنـد بـرادرهـایـش           گرچه در کوچه و برزن گذرش می‌افتاد

کـوفـه و صحـنـۀ بازار مجـسـم می‌شـد           هر زمان شاخه گلی دور و برش می‌افتاد

یاد سرنیـزه و آن محمل خونی می‌کرد           حرف دوری بـرادر، ز سرش می‌افتاد

روضه اش بود زبان حال حسین آن وقتی           که به زانـو به دو پای پـسرش می‌افتاد

عـمه آمـد که کـمک حـال بـرادر بـاشد           ولی افسوس شرر بر جگـرش می‌افتاد

حال ارباب که این بود، به زینب چه گذشت           تا که می‌گـفت عـلی را نبـرش می‌افتاد

یکطرف از بدنش را ز زمین بر می‌داشت           نه نمی‌شد! دو سه جای دگرش می‌افتاد

رسید از شهر قم، آوایِ غم از داغِ معصومه           چکید اشک از دو چشمم دم به دم از داغِ معصومه
در آغوشَش گرفته خاک ایران و عزادار است           شکسته بیشتر قوم عجم از داغِ معصومه

پریشانحال رخت مشکی آورده ست و پوشیده‌ست           تنِ ایوانِ آئـینه، حرم از داغِ معصومه
نگاهی می‌کند موسی بن جعفر میزبانانه           به زائرها چه با لطف و کرم! از داغِ معصومه
کنار حضرت نجمه ببین اُمُّ البنین امشب           گرفته روضه‌ای پای علَم از داغِ معصومه
ندید آخر برادر را و جان بر لب شد از این غم           بخوان ای روضه خوان در هر قدم از داغِ معصومه
فدای ضامن آهو که عمری سخت گریان است           هم از داغ دل زینب! وَ هم از داغِ معصومه

هرچه می‌خواهم میسر می‌شود، دیدار نَه           هرچه دنبال وصالم، می‌شود تکرار نه
فرصتی دیگر نمانده کاش می‌دیدم تو را           دل به فکر ماندن است و این تن بیمار نه

شد برایم تا خراسان آمدن فرض محال           هرچه می‌گردم تو اینجا نیستی اِنگار نه

روز و شب امید دارم تا که پیدایت کُنم           تابِ مانـدن هـست اما بی‌وجـود یـار نه
خوب شد زینب نبودم تا بِبوسم حنجرت           خوب شد زینب نبودم تا سرِ بازار… نه

خواهری در پای نیزه، دلبری بالای نی
می‌رود در حلـقۀ نامحرمان هم پای نی

خواهر خورشیدم و از نور، دور اُفتاده‌ام           دخـترِ مردِ کلـیم، از طـور دور افتاده‌ام
حال غیر از سوختن یا ساختن باید چه کرد           وقتی از دلدار خود این جور دور افتاده‌ام
گر بنای دیدن تو نیست، چشم از دستِ زهر           چه ملالی هست گردد کور، دورافتاده‌ام
باز مانـدم از وصالت شد امـیدم نا امید           مثل یک صید اسیر از شور دورافتاده‌ام
فرصتی دیگر نمـانده لحظه‌های آخری           من سلامت می‌دهم از دور، دورافتاده‌ام

می‌روم ایکاش می‌شد این دل از تو با خبر
یا رضا هم دور از تو مانده‌ام هم از پدر

وقت رفتن نیست پیـشم دلبر لـیلای من           ساحل خشکیده‌ای شد این دل دریای من
مانده‌ام در غربت و جان می‌دهم دور از رضا           کس نباشد با خبر از غصه و غم‌های من
سال‌های سال دور از دختر و دور از پسر           چه کـشـیده کـنـج زنـدان بـلا بابـای من
گر نمی‌بـینم خراسان و نمی‌بـیـنم تو را           چه قَدَر خوب است به قم شد کشیده پای من
سایۀ بالاسرم دلتنگی ات با من چه کرد           یا رضا جان زندگی و هستی و دنیای من

منکه مثل زینب و چون فاطمه مظلومه‌ام
دختر موسی‌بن جعفر هستم و معصومه‌ام
مثل زینب نیستم اینجا کجا بـزمِ شـراب           مَـردم اینـجا کجـا و مَـردم شـام خـراب
مثـل زینب نیـستم من مـادر و اُمِّ شهـید           من علی اصغر ندادم نیستم جای رباب
مثـل زینب نیـستـم اُمُّ المـصائب نیـستـم           تا که غمهایم نگردد جا میان صد کتاب
مثـل زینب نیـستـم تا در مـیان قـتـلگـاه           بوسه گیرم از گلو و حنجری در خون خضاب

دختـرم اما ندیـدم من سـری از تن جدا
دخـترم اما ندیدم رأس ، در طشتِ طلا

در خلـوت دل گـم شدم امشب دوباره            دلـتـنگ یـاس قـم شدم امشب دوبـاره

پـرواز کـردم تـا حـرم مـثـل کـبـوتـر            با اشک چـشمانم زدم آن خانه را در

زانـو زدم در گـوشـۀ آئـیـنــه خــانــه            دادم سـلامـی محـضـر او عـاشـقـانـه

گـفـتـم سـلام از راه دوری آمـدم مـن            دیـدم که تـو لـبـریـز نـوری آمـدم من

وقـتی که بـابـایت به تو گـفـتـه فـداها            باید دگـر با تو چه گـویـند این گـداها

ای خـواهر آقـای خـوب و مـهـربـانم            بنـد آمـده در محـضـرت دیگـر زبانم

قـم با حـضور تـو دیـار اهـلبیت است            معـصوم فرموده مـزار اهلـبیت است

جـنّات حق واجـب شـود بر زائـر تو            مضمون فراوان دارد اینجا شاعر تو

فیضیه فیض از محضرت یک عمر برده‌ست            ای خوش به حال آنکه با عشق تو مرده‌ست

خـاک مـزارت را گـذارم روی دیــده            از تو به ما قـبل از ولادت هم رسیده

بـایـد بـگـویـم آفــریـن بـر مـردم قـــم            حق تو در این شهـر نـورانی نشد گم

اینجا فقط حرف از ادای احترام است            فرق زیادی بین قـم با شهر شام است

برعکس شام اینجا فقط گل شد نثارت            بـودنـد مـردم عــاشـقــانـه بـیــقــرات

در قـم نـدیـدی از کـسی آزار هرگـز            اینجـا نـرفـتی بـر سـر بـازار هـرگـز

تجـلـیل شد بسـیار در قـم از مـقـامت            دادنـد بـا تـعــظـیـم اهـل قـم سـلامـت

در خانه‌ای از شیعیان مهمان شدی تو            در پـیکـر قـم تا قـیامت جان شدی تو

تـنهـا غـمت این شد برادر را نـدیـدی            بار فـراقش را به دوش خود کـشیدی

حالا گریز روضه بر شاهی شهید است            حرف از شراب و تشت در بزم یزید است

آنجا که یک نامرد پیش چـشم خواهر            با خـیزران می‌زد به لـب‌های بـرادر

زینب که صبرش شد زبان زد بین افلاک            در این مصیبت زد گریبان خودش چاک

این روضه‌ها از زندگی کرده‌ست سیرم            ای‌کاش روزی در همین روضه بمیرم

مظـهـر حُجب و حیا فاطمۀ معصومه            گـوهـر کـشور ما فـاطـمۀ معـصـومه
مــریـم آل عـبـا فـاطـمـۀ مـعـصـومـه            جان به قـربان تو یا فاطمۀ معـصومه

فـاطـمه نام تو و زِینِ اَبی بی‌بی جـان
معـدن عـفّـت و کـوه اَدبی بی‌بی جان

»فَلَهُ الجَنهَ»هرآنکس که تو را »زارَبِقُم»            حــرمـت خـانـۀ امـیــد تــمــام مــردم
شـده حـج فــقــرا مـثـل امــام هـشــتـم            ای که احسان و سخا، جود و کرم عادَتَکُم

زمزم از حوض حیاط حرمت می‌جوشد
خـضر هم جامه زوّار تو را می‌پوشد

گرد شمـع تو زدن حـلـقه تـمـام علـما            خـاک بـوسی شـما فـیض مـدام عـلـما
بـردن نـام تـو شـد ذکـر قــیـام عـلـمـا            زیر پـاهـای تو خـاکـند عِـظـام عـلـما

شأن تو چیست »فَداها» به توگفته معصوم
شأن تو مثل خود فـاطمه شد نامعـلوم

بهـترین عـبد خـدایی و سراپا تـوحـید            به مقـامت نـرسد درک بشر بی‌تـردید
ای به دل های پُر از غم شده نور امیّد            خشتی از گنبد زرد حـرم تو خورشید

کـردی آبـاد دل خـشک کـویرم را تو
شهـر قـم مثل بهشت است برایم با تو

هرکه بر روی لبـش نـام تو دائم دارد            نظر لطف به او حـضرت کاظم دارد
دین ما هست در آن هرچه که لازم دارد            تا احادیث صحیحی چو »فَواطِم» دارد

هرکسی درحرمت ذکر رضاجان بُرده
روی درد و غمش انگار که سوهان خورده

کـربلا بُرده مرا شـاه خـراسان هربار            شده‌ام عـازم مشـهـد به دعـایت بسیار
کار من نیست به لطف و کرم تو دشوار            بـاید این را بکـنم تا به قـیامـت اقـرار

»حوض سلطان»شدم از بسکه نمک‌گیر توأم
گـفتم از فاطمه تا در پی تفـسـیر توأم

باز هم فاطـمه و حال خراب و بسـتر            گرچه از درد شب و روز شده چشمش تر
زخـم بر بازو و بر سـیـنه ندارد آخر            با نفس هاش نیامد به لبـش جان دیگر

یاد زهراست اگر گریۀ او جانکاه است
عمر هر فاطمه از آل نبی کوتاه است

در هشتم از ماه ربیع لطف مکرر آمده           بر خاکیان از سوی حق ماه منـوّر آمده
از نسل آل مصطـفی روح مطهـر آمده           ای عاشقان ای عاشقان جود مصوّر آمده

آمد گلی در این جهان با عطر و بوی حیدری
در خانه هادی رسید امشب امام عسکری

شهر مدینه بهر او چون وادی طور آمده           حوران جنّت از سما با شادی و شور آمده
جبریل بهر تهنیت شادان و مسرور آمده           چون مظهر ذات خدا نورٌ علی نور آمده
با خلق و خوی فاطمی این گل بود حیدر مرام
بر خلق عالم از کرم حق داده امشب بار عام

امشب ز دریای شرف دُرّ ثمین آمد پدید           از آسمان دین حق خورشید دین آمد پدید
در بیت هادی مظهر حیِّ مبین آمد پدید           ای شیعیان مرتضی حبل‌المتین آمد پدید
برگـو به شیـعه مـایـۀ آرامش جان آمده
ای دردمندان جهان دارو و درمان آمده

از سوی خالق بر زمین بر شیعه عزت می‌رسد           امشب ز یمن مقدمش باران رحمت می‌رسد
نوری دوباره جلوه از قرآن و عترت می‌رسد           یازدهمین دُرّ ولا از بحر عصمت می‌رسد
ای اهل دل هنگامۀ جشن و سرور و شادی است
روشن از این نور جلی چشمان و قلب هادی است

نجل علی و فاطمه نور دل پیغمبر است           این نور حق دوم حسن از دودمان حیدر است
پور امام هادی و بر کل هستی رهبر است           چون جد و آبائش حسن شافع به روز محشر است
این گلبن عالی نسب ماه جمالش هاشمی‌ست
او مظهر ذات خدا خوی خصالش فاطمی‌ست

در زهد و تقوا و شرف چون حضرت طاهاستی           سوسن بود مادر ولی زیبا گل زهراستی
در هر کجا گر بنگری شور و شعف برپاستی           امشب گل بـاغ نـقی زینت ده دنیـاسـتی
از یمن این زیبا پسر شهر مدینه گلشن است
چشم تمام اهل دل از مقدم او روشن است

با عطر و بوی احمدی ماه جمالش کوثری‌ست           بهر دهم مولای دین او مجتبی دیگری‌ست
چون جد مظلومش حسین او شیوه اش روشنگری‌ست           این حیدری خوی و خصال مولای عالم عسکری‌ست
با اذن خـلاق مـبـین کار خـدایی می‌کند
از مشکلات این جهان مشکل گشایی می‌کند

امشب ز شادی و شعف شیعه شده دلشاد تو           رفته مدیـنه این دلـم اندر شب میلاد تو
مولای عـالم یا حسن دلها نمـوده یاد تو           بنهاده حق در قلب من مهر تو و اجداد تو
شادم که از لطف خدا دلخسته مهمان توأم
از روز اول یا حسن ریزه خور خوان توأم

تو گلبن عصمت ولی من بر تو خارم یا حسن           از لطف خاص کبریا حب تو دارم یا حسن
مهر و ولایت در جهان داد اعتبارم یا حسن           شد نوکـری درگه تو افـتخـارم یا حسن
هستم تمام عمر خود شرمندۀ احسان تو
با دست خالی آمدم دست من و دامان تو

مولای خوبان جهان جانم فدای تو حسن           شکر خدای مهربان هستم گدای تو حسن
در دل نهاده ذات حق مهر و ولای تو حسن           گشته بهشت و جنت من سامرای تو حسن
مولا ز طفلی از کرم مهرت عجین شد با گلم
با یک نگاه مرحمت حل کن تمام مشکلم

ای غنچه یاس فاطمی مجنون صحرای توأم           شد افتخارم در جهان خاک کف پای توأم
از کودکی مولای من غرق تمنای توأم           لطف خـدا شد شاملـم مست تولای توأم
ای آنکه هستی در جهان بر شیعیان چون آفتاب
بر این دل زار (رضا) نور ولایت را بتاب

ما که خود را به صفِ مردمِ دانا زده‌ایم            پـشـتِ پـا بر هـمه آرایش دنـیا زده‌ایم

هرچه داریم هـمه نعـمـتِ آل الله است            تکـیه بر طـنـطنـۀ عـالـمِ مَـعـنا زده‌ایم

پیروِ مکتبِ دیـنـیم و به سر شورِ ولا            دلِ چون قـطـرۀ ناچیز به دریا زده‌ایم

سخـنم مدحِ امامِ حسن عسکـری است            چنگ بر دامنِ آن وارثِ طاها زده‌ایم

حـجّـتِ یـازدهـم مـظـهـرِ آیــاتِ خــدا            طبلِ شادی همه جا زان شه والا زده‌ایم

شمعِ مهرش کند از شعشعۀ نورِ کمال            خیمه در ساحت آن زادۀ زَهرا زده‌ایم

می‌کـند چـرخ تمـنای زمـین‌بـوسی او            دست بر حلقۀ دربارِ وی اینجا زده‌ایم

با صفا از قدمش سوسن نسرین در دشت            زان نظر سر همه بر دامنِ صحرا زده‌ایم

بلبلانند که با غـل غـله خـوانـند سرود            کفِ شادی به همین قصد سراپا زده‌ایم

غـافل از منـصبِ وی معـتـمد عباسی            در غمش سینه به صد شورش و غوغا زده‌ایم

دگر امروز (علومی) سخن از غصه مگو            پرچـمِ شـوق که با قـصدِ تـولا زده‌ایم

ای مـحـبـان روز مـیـلاد آمـده            بـاز از ســبـط نـبـی یـاد آمـده
عشق اینـجـا تا به فـریـاد آمده            لطف و احسانش به امداد آمده

در جهان شد موسم روشنگری
گـشـتـه مـیلاد امـام عسـگـری
من گـدای سـامرایـی گـشـته‌ام            در ره عـشقت فـدایی گـشـته‌ام
با وجودت کـربـلایی گـشـته‌ام            مورد لـطـف خـدایی گـشـتـه‌ام
عـیـدی مـا را زیـارت داده‌ای
اعـتـباری بـر سـیـادت داده‌ای
بار بسـتم من به سـوی سامـرا            می‌روم در وادی عـشق و وفا
درد می‌خواهم به جای هر دوا            دارم از دل نـالـه هــمـراه نـوا
خـانه آباد حـسن جـان شد دلـم
رو به‌ هر سو کرده لطفش شاملم
مـرغ را بال و پـری داده خدا            در سحـر چـشم تری داده خدا
خاک را زیب و فری داده خدا            سامـرا را عـسکـری داده خدا
مست جام عسکری من تا شدم
یا عـلـی گـفـتم ز جـایم پا شدم
تهـنیت گـوئـیم بر مهـدی مدام            رو به‌ سویش‌ کرده‌ام با صد سلام
در شب مـیـلاد دارم این پـیـام            من شدم مشهور نامش والسلام
انتظارش می‌کشم من دم به دم
خاک پایش را به دیده می‌نـهم

باز هم دل وا شد از فصل بهار سامرا            آمــده نـــورالله والا تـــبــار ســـامـــرا
دومـیـن مــاه دل آرای دیــار ســامــرا            در حـقـیقت بر دل عـالم قـرار سـامرا

آمده دوم حـسن در خـانـۀ چـارم عـلی
از جبین انورش کلّ جهان شد منجـلی

بر روی دست حُدَیثه، دُرنشان حیدر است            هم جواد و هادی و ابن الرضای دیگر است
او صدف بر گوهر والامقام آخر است            کوری عباسیان بر اهل عالم سرور است

او دهـم نائب برای منصب حـیدر شده
هرکه باشد منکر این امر حق کافر شده

او بهـارِ در زمستانِ ربیع الثانی است            از طلوعش بر غروب غم دم پایانی است
بر روی عرش معلاّ بزم نغمه‌خوانی است            گوئیا شخص خدا در این مجالس بانی است

آمده دوم حسن زان رو ربیع دوم است
در حقیقت مطلع این ماه روز هشتم است

من شدم نوکـر شده آقا امـام عسکـری            تا ابـد آن نـور پـا بـرجا امـام عسکری
شد نجـات محـشر فـردا امام عسکری            دین من گـردیده کامل با امام عسکری

بر روی قلبم خدا نام حسن جان را نوشت
خاک من را از ازل با بغض اعدایش سرشت

خـوانده او راه تقـرّب را تـولاّی بتـول            دشمـنی با دشمـنان آل او اصل اصول
طبق قرآن، طبق هر وحی خدا، گفته رسول            هر عبادت با تبری می‌شود تنها قـبول

او تمام هست را پابست حیدر خوانده است
هر که دارد بغض اعدا را برادر خوانده است

ای پـدر بـر آخـرین گـلـدسـتـۀ آل عـبا            بر ظهور مـهـدی‌ات آقا دگر بنـما دعا
کی شود شیعه ز درد دوری‌اش دیگر رها            بر رخ زیـبای او این دیـده گردد آشـنا

می‌شود روزی تماماً شیعه شهر سامرا
می‌رود با مهدی‌ات شیعـه پیـاده کربلا

نگـاه لطـف تو باعـث شده گـدا باشـم            دخیل بسته به آن صحـن با صفا باشم

چه چیز بهتر ازاینکه میان اینهمه درد            به درد عـشق تو هـمواره مبـتلا باشم

منی که عاشق و بیمار چشم تو هستم            دگـر دلـیـل نــدارد پـی شـفــا بــاشــم

سلام یا حـسن عـسکـری اباالـمـهـدی            اجـازه هـست که من زائـر شما باشم

اجـازه هـست که با دیـده‌های بـارانی            شـب ولادت تو شـهـر سـامـرا بـاشـم

تمام حاجـتم این است در هـوای حرم            اسیـر زلف تو از غـصه‌ها رهـا باشم

گدای حضرت ابن الرضا شدن کافی‌ست            که ریـزه‌خـوار کـرمخـانۀ رضا باشم

نشسته کعبۀ حسرت کشیده بر سر راه            که کـاش حـاجی آن گـنـبـد طـلا باشم

حسن شدی که اگر سامـرا نصیبم شد            به گـریه در حـرمت یاد مجـتبی باشم

حسن شدی که اگر روضۀ تو را خواندند            به یـاد کـوچـه و سـیـلی بی‌هـوا بـاشم

خـدا کـنـد که زمان ظـهـور فـرزندت            غـبــار راه شـهـیـدان کــربــلا بـاشـم

دوباره موج شادی تا ثریا می‌برد ما را           چو بوی گل به باغ آرزوها می‌برد ما را

تو گویی پور موسی خیمه زد در وادی سینا           که نور روی او تا طور سینا می‌برد ما را

گل روی امام عسکری ای دل تماشایی ست           که شوق دیدنش بهر تماشا می‌برد ما را

نسیمی آشنا همراه خود همچون غبار امشب           به سوی کوی او بهر تمنّا می‌برد ما را

اگر چه کمتریم از ذرّه اما جذبۀ شوقش           به سـوی آفـتاب عـالـم آرا می‌برد ما را

بزن دست طلب بردامن مهر وتولاّیش           که این مهرو ولا تا عرش اعلا می‌برد ما را

به ساحل می‌برد ما را امید رحمتش آخر           اگر موج گنه دریا به دریا می‌برد ما را

بود منجی عالم مهدی موعود فرزندش           که یادش سوی گلزار تولاّ می‌برد ما را

پی او کاروان درکاروان دل می‌شود راهی           که شوق وصل او صحرا به صحرا می‌برد ما را

وفایی جذبۀ این عشق را نازم که تا یثرب           به بـال آرزو بی‌مـنت پـا می‌بـرد ما را

کم گفتن از مقام کریمان درست نیست           غافل شدن زحرمت آنان درست نیست
وقتی که سقـف روی سر ما کـشیـده‌اند           ماندن به زیر بارش باران درست نیست

سختی کشیدن اول سیر و سلوک ماست           سیر و سلوک راحت و آسان درست نیست
وقـتی که دسـت یـار گـره بـاز می‌کـند           وا کردنش به زور و به دندان درست نیست
اصلا که گفته راه به مورش نمی‌دهد؟!           این حرفهای پشت سلیمان درست نیست
بـا یـــازده هـــزار گــنــاه آمــدیــم مــا
از شـوق زنـگ یــازدهـم را زدیـم مـا
تـو آمــدی و درد دوا شـد بـه راحــتـی           جـبـریل هم برای تو پـا شد به راحـتی
سـرمـایـه‌دار کـرده‌ای اهـل مـدیـنـه را           خاکی که داشـتـند طـلا شد به راحـتـی
از بـرکـت تو بود که روزی ما رسـید           حاجـات ما نگـفـته روا شـد به راحـتی
ابـن الـرضـای سـومـی و از قـبـال تـو           هر نـوکـری گدای رضا شد به راحتی
سجـاده پهـن کـردی و گـرم دعـا شدی           قـبـله بـرای قـبـلـه بـنـا شـد به راحـتی
ای حج نرفته سعی و صفا و حرم تویی
بیت الحـرام خـانـۀ تو کـعـبه هم تـویی
وقـتی برای ما زدن در هـمیـشگی‌ست           پس گوشه چشم شاه به نوکر همیشگی‌ست
ای حـیدری‌تـرین حـسن خـاندان عشق           در تو ظهور هیبت حیدر همیشگی‌ست
یک درهمی که نذر تو کردم هزار شد           لطفت به ما هزار برابر! همیشگی‌ست
مـا زیـر ســایـه تـو و سـیـد مـحـمـدیـم           بر ما محـبت دو بـرادر هـمیـشگی‌ست
رد هم کـنی به خـانه دیـگـر نـمی‌رویم           این ارتباط ما به تو آخـر همیشگی‌ست
مشغول پای بوسی آقاست هرچه هست
لطف امام عسکری ماست هرچه هست
ساعات قـلب عـاشق و سـاعات سـامرا           ما خـیـر دیـده‌ایـم ز خـیــرات ســامـرا
در هـیـچ جـای دیـگـر دنـیـا نـدیـده‌ایـم           آن لـذتی که هـسـت در اوقـات سـامرا
خـاکی شـدیم در حـرم و پـاک‌تـر شدیم           اینـگـونه است نـوع کـرامـات سـامـرا
مـا را هـمین گـدا شدن ما بـزرگ کرد           آقــا شـدیـم تـحـت عـنــایــات ســامــرا
دیـدیـم آن زمان که حرم شد بدون سر           از کـربـلا درسـت شـده ذات ســامــرا
آقای من به عـالـم امکـان نگـین تـویی
انـگـیـزه زیـارت هـر اربـعـیـن تـویـی
هر چـند مثل چـشم تو چـشم تری نبود           در پـادگـان بـرای شـمـا یـاوری نـبـود
هـر چـنـد نـیــزه‌دار دم خـانـۀ تـو بـود           شکر خـدا به روی تنت لشکـری نبود

لحـظه به لحـظه بود حـکـیمه کـنار تو           مـثل رضا غـم تو غـم خـواهـری نبود
هرچند بغض حنجـره‌ات را گرفته بود           شکر خدا به حـنجـر تو خـنجـری نبود
دزدی سـراغ پیـکـر پـاک شـما نـرفت           دشـداشـۀ شـمـا بـه تـن دیـگـری نـبـود
اهل و عـیال تو همه در پشت پـرده‌اند           دلـشـوره تو گـم شـدن مـعـجـری نـبود
فـرقی زیـاد بـین حـسین است با حـسن
شکر خدا که نیزه نخوردی تو یا حسن

عـالـم هـسـتـی چـه رویـایی شـده            در مدیـنه شـور و غـوغـایی شده

هـر دلی امـشب مـسیـحـایی شـده            خـانـۀ هـــادی تــمــاشـایــی شـده

سـر زد از یـثـرب مه هر انجـمن

آمـده در ایـن جـهــان دوم حـسـن

درب رحـمت بر روی ما وا شده            شور عـشق و عـاشـقی معـنا شده

در گــلـسـتــان ولا گــل وا شــده            هـــادی دیـن خــــدا بــابـــا شــده

آمـده مـنـشـور عــشـق و دلـبـری

حـجـت بـر حـق امـام عـسـکـری

نـوری از انـوار سـرمـد می‌رسد            از خـدا الـطـاف بـی‌حـد می‌رسـد

غـنچـه‌ای از بـاغ احـمـد می‌رسد            حــامــی دیـن مـحــمــد مـی‌رسـد

عــاشـقـان هـنـگـام شــادی آمــده

در جـهـان فـرزنــد هــادی آمــده

از مـدیـنـه ســرزده نــوری دگـر            نـخـل دیـن بـار دگـر داده ثــمــر

هـادی دیـن در بـغـل دارد قــمـر            روی ماه عـسکـری شد جلـوه‌گر

رهــبــر دنـیـا و دیـن آمــد ز راه

می‌بـرد دل از پـدر بـا یک نـگـاه

در ســپـهــر دیـن حـق مـاه آمـده            بــــاز از ره هـــــادی راه آمـــده

رهـــزن دلـــهــای آگــــاه آمـــده            عـسـکـری با عـزّت و جـاه آمـده

نــور بـخــش کـل هــسـتـی آمــده

مــظـهــر یـکــتـا پـرسـتــی آمــده

عـاشـقـان عـیـد آمـده عـیــد آمـده            از ســوی حـق نــور امــیـد آمـده

نــوری از انــوار تـوحــیــد آمـده            در سپـهـر عـشـق، خورشید آمده

عـید مـیــلاد عید هم عـهـدی شده

زیـنت مـجـلـس ابـاالـمـهـدی شده

این پـسـر نـور خـدای داور است            از تـبار حـضرت پیـغـمـبر است

در شجاعت همچو جدش حیدر است            او شفیع شیعـیان در محـشر است

این پسر ابن الرضای سـوم است

همچـو اجـدادش پـنـاه مردم است

حیدری خصلت بود زهرا صفات            روح ایـمان، معنی صبـر و ثبات

بر هـمه باشـد حـسن باب نـجـات            نــام او حـلال جــمـع مـشـکـلات

مـهـر و حُـب او بـود نــور امـیـد

شیـعۀ او تا به محـشـر روسـپـیـد

این پسر باشد چون زهرا با وقار            پای تا سر لطف وجـود و اقـتدار

داده بـر شـیـعـه ولایـش اعـتـبـار            بـیـقـراران را بـود مهـرش قـرار

همچو هادی او بود خورشید دین

شیـعـیـان را او بود حـبل المـتـین

عـالـم هــسـتـی بـود حــیــران او            من مسلـمان گـشـته از ایـمـان او

گـشته ام از لطف و از احسان او            در شـب مـیــلاد او مـهــمــان او

کـار ایـن مـولاسـت ذرّه پـروری

هـسـتم از طـفـلی گدای عسکری

غـرق در دریـا مـنـم، تو سـاحـلم            بـر در کـویـت ز طـفـلـی سـائـلـم

بـا ولای تـو در عــالــم کــامــلـم            لـطـف تو مـولا شد امشب شامـلم

ای که هستی همچو حـیدر دلنواز

ســائـل تــو آمــده غــرق نــیـــاز

بـی پـنـاهـم بـی پـنـاهـم بـی پـنـاه            برمن مسکـین توهستی تکـیه گاه

آمــدم ســوی تـو از لــطــف الاه            سـائـلت را از کـرامت کن نـگـاه

ای که هستی در کرامت بی نظیر

در شب میـلاد خود دسـتـم بگـیر

ای که برعالم حسن هستی بصیر            در کرم در جود هستی بی نظـیر

همچو زهـرا مادرت خـیر کـثـیر            هستی از خـیل گـدایان دستـگـیـر

بـر غـلامـی تو هـسـتـم مـفـتـخـر

بر(رضا) از مرحـمت بنـما نظر

صراط مستقیمم تو، من آن ضالین قرآنم           کُند کار خلیل لَه غلامت من که حـیرانم

دمی از کوی تو رفتم پشیمان بودم از رندی           و عـمری از پشیمانیِ خود دائم پشیـمانم

بشویم با گلاب ناب قمصر گر دهانم را           به لب آوردن اسمت نبـاشد از ادب دانم

نمازم را به سوی تو اقامه می‌کنم هر شب           قنوتم را به یاد زلف مشکین تو می‌خوانم

نه تیغ تیز و نه کینه نه تحقیر و ملامت‌ها           مرا از تو نمی‌بُرّد به پای عشق می‌مانم

تو عشق لا یموتی و به عشق تو منم باقی           تـمام فـانـیـان را از دل دیـوانـه می‌رانـم

نه پای رفتنی مانده، نه امید وصالی هست           نه می‌خوانی نه می‌رانی، ز دستم رفته سامانم

به زیر تیغ عشق تو به صد منت گذارم سر           مرا احیا کن و در مسلخ عشقت بمیرانم

میان چشم خـیس من قـدم بگـذار آهـسته           مبادا که به پـای تو نشـیـند خار مـژگانم

شهنشاهان عالم را اگر تاج و اگر تخت است           بدون تاج و تختی من به درگاهت سلیمانم

ربیع است و دل بر جمال تو شایق            نـه بـر لالـه و ارغـوان و شـقـایـق

ربودی تحـمـل ز من گـل ز بـلـبـل            چو لیلی ز مجنون و عَذرا ز وامق

به بوی خوش گـل شود مست بلـبل            به بـوی تو دیـوانه بیـچـاره عـاشق

نه چون خط نیکویت انـدر ریاحین            نه چون سـنـبل مویت انـدر حـدایق

نه زیبـاست با قـامـتت شاخ طـوبی            نه لایق به سـرو قـدت نخـل باسـق

تـویـی دوحــۀ بـوســتــان مـعـارف            تـویـی گـلــبـن گـل سـتـان حـقــایـق

تویی عـقـل اقـدم؛ تویی روح عـالـم            مـحــیــط دوایــر، مــدار مــنــاطـق

تویی منطـق حق و فـرمان مطـلـق            إلـی الـحـقِ داعٍ و بــالـحـق نـاطـق

إمـام الـهـدی صـالـح بـعــد صـالـح            دلـیـل الـوری صـادق بـعـد صـادق

حـلـیـفُ الـتُّـقـی جـعـفـر بن مـحـمد            کـثـیر الـفـواضـل عـظـیم الـسـوابق

دلـیـل حـقـیـقـت لـســان شــریـعـت            امـــا طــریـقـت بـکــل الــطــرائـق

ز منصور مـخـذول چـندان بلا دیـد            لـقـد کـان تـنـهــدُّ مــنـه الـشــواهـق

سر اهل ایـمان سـر و پـای عـریان            بـسـی رفـت در محـفـل آن مـنـافـق

نگـویم ز گـفـت شنـودش که بودش            کَــسَـمُ الأفـاعــی و حــدُّ الــبــوارق

چنان تلخ شد کامش از جـور اعـدا            که شد سم قـاتـل بـر او شـهـد فـایق